درمان مرالژی پارستتیکا (سوزش ران پا) با جراحی دکمپرسیون و نوروکتومی

10/02/1397
۱۱ دقیقه

مرالژی پاراستتیکا (Meralgia paresthetica) یک مشکل است که باعث بی‌حسی، درد یا احساس سوزش در قسمت خارجی ران می‌شود. این بیماری به نام سندرم برنارد راس نیز شناخته می‌شود. عمدتاً زمانی اتفاق می‌افتد که فشار زیاد یا آسیبی به یکی از عصب‌های پای شما وارد شود. برای درمان اغلب موارد، روش‌های ساده مانند پوشیدن لباس‌های گشادتر کافی هستند. با این حال، برخی از افراد ممکن است به داروها یا جراحی نیاز داشته باشند اگر مرالژی پاراستتیکا شدیدی دارند. با درمان مناسب و به موقع، می‌توان علائم این بیماری را کاهش داده و بهبود یافته و احساس بهتری داشت.

درباره Meralgia Paresthetica چقدر می دانید؟

مرالژی پارستتیکا، که همچنین به عنوان گرفتگی عصب فمورال شناخته می‌شود، زمانی رخ می‌دهد که عصب حسی اصلی پای شما، یعنی عصب پوستی خارجی ران (LFCN)، تحت فشار قرار می‌گیرد. این عصب پوستی خارجی ران از نخاع شروع می‌شود و عضله خم کننده لگن و ران‌ها و ماهیچه بازکننده پا را تأمین کرده و همچنین حس ناحیه داخلی و خارجی ران را فراهم می‌کند. از آنجایی که این عصب بیشتر حسی است و عصب حرکتی ندارد، فشار بر آن تأثیری بر حرکت عضلات شما نخواهد داشت. با این حال، فشار بر این عصب می‌تواند بر حس این ناحیه تأثیر بگذارد و باعث حس بسیار ناراحت‌کننده‌ای شود.

ارتباط با ما

[shortcode-variables slug=”alert”]دکتر مرادی، متخصص جراحی مغز و اعصاب، با تجربه در زمینه تشخیص و درمان انواع بیماری های مغز و اعصاب، آماده است تا با ارائه بهترین روش های درمانی، شما را از این سوزش و درد جلوی ران پا آزاد نماید. برای رزرو وقت ملاقات با دکتر مرادی می توانید با شماره تلفن [shortcode-variables slug=”number”] تماس حاصل فرمایید.[shortcode-variables slug=”alert1″]

چه چیزی باعث فشار بر عصب ها و سوزش ران پا (مرالژی پارستتیکا) می شود؟

در بسیاری از موارد، عصب پوستی خارجی ران بین دو ساختار درون ناحیه لگن، یعنی خار خاصرهٔ قدامی فوقانی (ASIS) و رباط کشاله ران، تحت فشار قرار می‌گیرد. خار خاصرهٔ قدامی فوقانی یک برآمدگی استخوانی در بخش جلویی و بالای لگن خاصره است که می‌توان آن را در جلوی لگن احساس کرد. رباط کشاله ران شما از خار خاصرهٔ قدامی فوقانی شروع شده و تا برجستگی شرمگاهی در بخش جلویی و پایینی ناحیه لگن خاصره ادامه دارد. عصب پوستی خارجی ران از یک ناحیه باریک بین این دو ساختار عبور می‌کند. اگر در این ناحیه هرگونه تغییری رخ دهد، مانند افزایش تورم یا فشار، عصب به سادگی فشرده می‌شود.

عواملی مانند آسیب در لگن و حرکات تکراری پا (مانند حرکاتی که در دویدن انجام می‌شود) احتمالاً با سندرم برنارد راس مرتبط هستند. ممکن است درک این مسئله سخت نباشد که چگونه التهاب یا تنگی ناشی از این عوامل می‌تواند فضای عصب را کاهش دهد. علاوه بر این، برخی افراد ممکن است با مرالژی پارستتیکا به دلیل تیلت یا شیب قدامی لگنی مرتبط باشند.

شناخت تأثیر دیابت بر این مشکل پزشکی نیز بسیار مهم است. در بیماران دیابتی، به دلیل متابولیسم غیرطبیعی گلوکز، ممکن است عصب مورم شده و همچنین کانال عصبی باریک شود. این اتفاق باعث تغییر کاملاً طبیعی در ارتباط بین عصب و کانال آن می‌شود و کانال را به دلیل ورم بیشتر عصب، بیش از حد باریک می‌کند، که به نوروپاتی عصب پوستی خارجی ران منجر می‌شود. بنابراین، بیماران دیابتی در معرض خطر بیشتری برای تجربه علائم مرالژی پارستتیکا نسبت به افراد عادی قرار دارند.

سایر علل و عوامل خطر این بیماری عبارت اند از:

اضافه وزن و چاقی
لباس‌های تنگ
بارداری
آسیب، مانند ضربه کمربند ایمنی هنگام تصادف خودرو
حرکات تکراری که می‌تواند باعث آسیب به عصب شود، مانند حرکات خاص پا
ایستادن یا راه رفتن طولانی مدت

علائم بیماری مرالژی پارستتیکا

علائم مرالژی پارستتیکا می‌تواند در حسی که شخص دارد متفاوت باشد، اما آنها در یک ناحیه مشابه از پا ظاهر می‌شوند- در ناحیه جلو و خارجی ران یا در ناحیه‌ای که عصب پوستی خارجی ران قرار دارد. در این قسمت، سندرم برنارد راس می‌تواند باعث یک حس سوزش دردناک در برخی افراد می‌شود. در افراد دیگر، حس سوزن سوزن شدن ناراحت‌کننده‌ای ایجاد می‌شود که برخی آن را به زنگ خیالی موبایل شبیه می‌دانند. و برای برخی دیگر از افراد، این مشکل می‌تواند باعث بی‌حسی در این ناحیه از پا شود. برای بسیاری از بیماران، این مشکل همچنین حساسیت شدید به لمس اندک- و بیش از این به فشار زیاد- ایجاد می‌کند. این علائم ممکن است پس از اینکه مدتی را روی پا ایستاده‌اید، بدتر شود، و فرقی نمی‌کند که این ایستادن در محل کار است یا راه رفتن طولانی مدت باشد. این حس ممکن است به این دلیل ایجاد شود که فشار روی عصب پوستی خارجی ران در هنگام نشستن کاهش می‌یابد، بنابراین باعث کاهش علائم در این حالت می‌شود.

تشخیص

پزشک معاینات فیزیکی انجام خواهد داد و از شما در مورد علائم و سابقه پزشکی‌تان می‌پرسد- بخصوص در مورد هر آسیب یا جراحی که ممکن است اخیراً انجام داده باشید. پزشک پای شما را لمس کرده تا ناحیه دردناک را پیدا کند. او همچنین ممکن است تعدادی آزمایش انجام دهد که شامل:

آزمایش تصویربرداری: پزشک ممکن است آزمایشات تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا ام‌آر‌آی از پا و لگن انجام دهد.
الکترومیوگرافی (EMG): پزشک سنسورهایی را روی پای شما قرار می‌دهد. این سنسورها سوزن‌های کوچکی دارند که وارد عضلات شما می‌شوند. آنها توسط سیم‌هایی به یک دستگاه متصل هستند، که می‌تواند الکتریسیته عضلات و عصب‌های شما را اندازه بگیرد.پزشک از شما می‌خواهد تا به آرامی پای خود را خم کرده و شل کنید تا دستگاه بتواند فعالیت آن را ثبت کند.
بررسی هدایت عصبی : این آزمایش سیگنال‌های الکتریکی که از عصب‌های شما عبور می‌کند را اندازه‌گیری می‌کند. پزشک معمولاً دو سنسور را روی پوست روی عصب در ران قرار می‌دهد، یکی از سنسورها برای این است که شک الکتریکی کوچکی وارد کرده و سنسور دیگر فعالیت آن را ثبت کند.
بیان تفاوت بین مارلژی پارستتیکا و دیگر مشکلات کمر، ران یا کشاله ران سخت است. هنگام تشخیص صبور باشید و برای تشخیص درست با پزشک همکاری کنید.

جراحی مرالژی پارستتیکا

بیمارانی که علارغم درمان‌های کم‌تهاجمی و سنتی، درد شدید و مداوم دارند، باید درمان جراحی را در نظر بگیرند. دو روش جراحی برای درمان سندرم برنارد راس وجود دارد.

دکمپرسیون ( به نام نورولیز نیز شناخته می‌شود)

دکمپرسیون عصب یک جراحی کم تهاجم عصب محیطی است که برای کاهش فشار روی یک عصب بکار می‌رود. این عمل معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام شده و یک برش کوچک روی پوست در ناحیه بالای آناتومی عصب تحت فشار، ایجاد می‌کنند و از طریق سطح آناتومی به قسمت عمیق‌تر وارد می‌شوند. در انتهای جراحی در صورتی که منعی وجود نداشته باشد، از یک شریان‌بند در نزدیکی ناحیه جراحی برای کاهش میزان خونریزی استفاده می‌شود. در این موارد، از دست دادن خون تقریباً صفر خواهد بود، و نیاز به تزریق خون کاملاً حذف می‌شود. زمانی که عصب شناسایی شد، استفاده از ابزار و تکنیک‌های میکروسرجری مناسب ، ساختار آناتومی فوق عصب (کانال‌ها) بریده می‌شود. رهایی از این نوار پیوندی محکم و بافت‌ها و رگ‌هایی که روی عصب فشار وارد می‌کنند (نورولیز) به عملکرد طبیعی‌تر عصب، بازسازی عصب، و کاهش عوارض کمک می‌کند. در طول نورولیز، این عصب بریده نمی‌شود و دستکاری مهمی روی این عصب انجام نمی‌شود. دوران بهبودی متفاوت است اما معمولاً دو تا سه هفته طول می‌کشد که می‌تواند بسته به چندین عامل (نوع کار تخصصی انجام شده، سن، دیگر بیماری‌ها و غیره) متفاوت باشد.
جراحی دکمپرسیون عصب در 80 – 85 درصد موارد موفقیت‌آمیز است. در بقیه موارد که دکمپرسیون با شکست مواجه می‌شود، 80 درصد از این بیماران با بریدن عصب (نوروکتومی) به نتیجه می‌رسند. موفقیت در این جراحی به اینکه چه مدت این عصب تحت فشار قرار داشته ، شدت فشار و مقدار آسیبی که به دلیل صدمات، به عصب وارد شده و وجود احتمالی مشکلات اساسی پزشکی یا ستون فقرات، بستگی دارد.

نوروکتومی

نوروکتومی یک روش جراحی است که در آن عصب‌های خاصی برای رفع درد شدید مزمن و گرفتگی ، مسدود شده یا قطع می‌شوند.نوروکتومی علائم مثبت را نیز حذف می‌کند اما قسمتی از بدن در بخش قدامی جانبی ران دچار بی‌حسی شده که معمولاً با گذشت زمان کاهش اندازه آن کاهش یافته و اغلب برای بیمارانی که در طولانی مدت دچار مرالژی پارستتیکا هستند، بخصوص افرادی که جراحی دکمپرسیون آنها موفقیت‌آمیز نبوده است ، ادامه می‌یابد. میزان موفقیت‌ در کاهش درد با روش نوروکتومی نسبت به نورولیز بالاتر است. دو نوع نوروکتومی وجود دارد که هردو برای کاهش علائم درد اعمال می‌شود. این دو روش نوروکتومی پره‌ساکرال و نوروکتومی وستیبولار است، که در مورد این بیماری، جراحی نوروکتومی پره‌ساکرال مدنظر است:

نوروکتومی پره‌ساکرال

در گذشته این جراحی شامل برش بزرگی در ناحیه شکم بود تا به قسمت لگن دسترسی داشته باشند. اما اکنون، تکنیک‌های پیشرفته جراحی به جراحان این امکان را می‌دهد این روش را از طریق لاپراسکوپی یا استفاده از تکنولوِژی رباتیک انجام دهند که این جراحی را کاملاً کم تهاجمی می‌کند. بین مزایای طولانی مدت یک برش باز و جراحی لاپراسکوپی، هیچ تفاوت قابل توجهی مشاهده نشده است، با این حال روش دوم، بطور مؤثر تا حدود 90 درصد درد را کاهش می‌دهد. همچنین، روش لاپراسکوپی به بیمار کمک می‌کند تا سریع‌تر بهبود یافته و ناراحتی‌های پس از جراحی تا حد زیادی کاهش می‌یابد. بیمارانی که تحت روش قدیمی نوروکتومی جراحی شده‌اند، ممکن است برای بهبودی کامل به شش هفته زمان نیاز داشته باشند، در حالی که افرادی که روش لاپراسکوپی را انتخاب می‌کنند، اغلب در هفته دوم پس از عمل جراحی بطور کامل بهبود می‌یابند.
برای انجام این عمل سه برش در زیر ناف ایجاد کرده و ابزارهای خاص جراحی از این طریق وارد بدن می‌شود. این ابزار جراحی شامل لاپراسکوپ، لوله‌ای باریک با یک اسکوپ یا دوربین است که در انتهای آن قرار دارد. با استفاده از این ابزار، جراح تعیین می‌کند که کدام قسمت از بافت عصب دچار آسیب شده است و معمولاً در برآمدگی ساکرال یا نقطه‌ای است که دنبالچه و ستون فقرات روی هم قرار می‌گیرند.

درمان مرالژی پارستتیکا بدون جراحی

برای درمان این بیماری انواع روش های غیرجراحی نیز وجود دارد که در بسیاری از موارد می تواند برای معالجه این بیماری مؤثر واقع شود. چند مورد از این درمان ها عبارت اند از:

درمان‌های کم‌تهاجمی

با درمان‌های کم تهاجمی، عوامل ایجادکننده بیماری شناسایی می‌شوند. ما تلاش می‌کنیم تا با استفاده از روش‌های سنتی و کم‌تهاجمی بر این عوامل اثر بگذاریم. این درما‌ن‌های کم‌تهاجمی شامل کاهش وزن، اطلاع‌‌‌رسانی و توصیه به بیمار (تشویق بیماران به پوشیدن لباس گشاد و نبستن کمربند‌های تنگ) است. درد می‌تواند با استفاده از بسته‌های یخ و سرد کردن ناحیه دردناک کاهش یابد.

بلاک عصبی

بلاک عصبی یک نفوذ ناحیه‌ای در عصب پوستی خارجی ران است. این تزریق کورتیکواستروئیدها و یک داروی مسکن یا در بیشتر موارد کورتیکواستروئیدها و یک داوری بی‌حسی موضعی، درد را کاهش داده و حرکت را بیماران مرالژی پارستتیکا بهبود می‌بخشد.

رادیوفرکانسی پالس (PRF)

در بیمارانی که دچار مالرژی پارستتیکا هستند که نسبت به درمان‌های کم‌تهاجمی و سنتی جوابگو نیست و علت دیگری وجود ندارد، مدولاسیون عصبی رادیوفرکانسی پالس برای عصب پوستی خارجی ران بکار می‌رود. رادیوفرکانسی پالس یک روش درمانی است که درد را با ایجاد امواج رادویی که گرما تولید می‌کنند، کاهش می دهد. این امواج رادیویی از طریق سوزن‌هایی در بالای ستون فقرات به پوست وارد می‌شود. استفاده از اسکن تصاویر می تواند در تعیین مکانی که باید سوزن‌ها وارد شوند، کمک کند.

تحريك الكتريكي عصبي- عضلاني از راه پوست (TENS)

تحریک الکتریکی عصبی عضلانی (TENS یا TNS) در درمان نوروپاتی محیطی دردناک مانند سندرم برنارد راس مؤثر است. طبق اظهارات، روش تحریک الکتریکی عصبی عضلانی مکانیسم مرکزی را برای کاهش درد فعال می‌کند. فرکانس پایین تحریک الکتریکی عصبی عضلانی، گیرنده‌های اوپیوئید μ را در نخاع و ساقه مغز فعال کرده، در حالی که فرکانس بالای روش تحریک الکتریکی عصبی عضلانی، تاثیر خود را از طریق گیرنده‌های اوپیوئید δ تولید می‌کند.

تکنیک تحریک نوری

تکنیک‌های تحریک نوری شامل تحریک مغناطیسی مغز (TMS) و تحریک الکتریکی قشر (CES)، تحریک طناب نخاعی (SCS) و تحریک عمقی مغز DBS)) است که تاثیری زیادی در درمان درد نوروپاتیک مرالژی پارستتیکا دارد.